Het was lang geleden dat ik in dit gebied heb gewandeld.
Vertrekkend vanaf Kokomo beach ben ik eerst de drooggevallen saliña aan die kant van de weg gegaan dwars overgestoken naar het begin van het oude zandpad. Daarna over de lange dam en de indigobakken door het gebied naar de pos di pia en het verdwenen meer. De indigobakken zijn mooi schoongemaakt door Uniek Curaçao; goed werk. Waar ik niet happy mee ben is de overdaad aan gele stenen, gele verf op bomen en bordjes, die in cactus of boom zijn geschroefd. Absoluut niet nodig om je weg te kunnen vinden. Richting geven aan bezoekers had met veel minder aanduidingen gekund.
Het verdwenen meer staat uiteraard nog steeds leeg en is zelfs erg dor, al beginnen door de recente regen wat nieuwe uitlopers aan de planten te komen. De mooie boom bij de oude pompinstallatie heeft net gebloeid en op de heuvel (Seru djuku) achter de pompinstallatie staat nog een Kibrahacha in bloei. Ook bloeit de Brasia en de Boonchi largu. De natuur heeft dus wel geprofiteerd van de paar buien, die we recent hebben gehad.
Behalve mijn normale route wilde ik ook nogmaals de waterbak bekijken, die achter de oude sisal-/melkfabriek ligt. Daar is geen pad naartoe, dus het betekent dwars door de begroeiing gaan. Met wat schrammen is dat gelukt en kon ik de waterbak nog eens bekijken. Anita en ik hebben die gezocht nadat we een vaag bouwwerk hadden zien liggen op een oude foto van de toenmalige sisalverwerkingsfabriek. De bak is vanaf de weg niet te zien. Dat is vooral een gevolg van de begroeiing. Het is een behoorlijk waterreservoir geweest, waarschijnlijk bedoeld voor tijdelijke opslag voor gebruik in de sisal- of melkfabriek, waarbij het water zonder pomp naar beneden kon stromen, indien nodig. Beneden zal ergens een pomp hebben gestaan om de bak te vullen vanuit een put.
Al met al een wandeling, die de moeite waard is. Het stukje bij de waterbak is uiteraard optional als je geen behoefte hebt aan schrammen van de begroeiing.