Maandag 15 maart, weer op stap. Precies een week geleden was ik in Malpais en twijfelde ik bij de afslag naar de Seru Jamanika of ik daarnaartoe zou gaan. Dat heb ik toen niet gedaan en dus vandaag wel. Altijd spannend, want mijn ervaringen met deze route zijn slecht. Ik heb daar vaak omgevallen bomen over het pad zien liggen, waardoor je niet verder kon. Dat bleek vandaag niet het geval te zijn; op één plaats ligt er een omgevallen boom, maar daar kun je nog langs.
Ongeveer de helft van de route overlapt met de wandeling, die ik vorige week heb gedaan. Het deel dat specifiek is voor deze tocht, loopt eerst door de restanten van de Sisal-plantage. Overal zie je Sisal agaven staan. Verder ook hier veel bloeiende Brasia bomen. En uitbundig bloeiende bladcactussen.
Dan via een steil pad naar boven. Dat pad is zo steil, dat Uniek Curaçao het nodig vond om hier een klimtouw langs het pad te leggen. Ik vertrouw dat touw niet, want het loopt in een boog langs een grote bladcactus en een struik. Bij een behoorlijk gewicht aan dat touw is er een grote kans dat het touw ineens strak trekt, waardoor je achterover valt. Ik klim dus liever zonder de steun van dit touw.
Boven kom je in een ander landschap terecht. Er staan ook hier Brasia's, maar ook de traditionele Agave en een aantal Wayaca bomen. Die bomen zijn goed herkenbaar aan hun mooie stam.
Op een aantal punten heb je een mooi uitzicht op de groene omgeving.
Dan is er een horizontaal stuk over geërodeerde kalksteen. Geen steunpunten langs dat deel van de route en wel een scherpe en ongelijke ondergrond. Goed voor je evenwichtsgevoel.
De afdaling is ook een uitdaging. Vrij steil en met veel losliggend zand, dus voetje voor voetje naar beneden.
Dan richting de dam met het verdwenen meer. Dat meer doet zijn naam weer eer aan, want er staat nagenoeg geen water meer in. Ik ben niet over de dam gegaan, maar heb gekozen voor de route door het bos. Even gekeken bij de Pos di pia, waar het water inmiddels ook lager staat.
Ik ben vervolgens via het hofi gegaan om te kijken of dat deel van de route weer begaanbaar is en dat bleek zo te zijn. Je kunt aan de voetafdrukken nog wel zien dat het erg modderig is geweest.
Aangekomen bij de saliña aan de overkant van Kokomo Beach zag ik dat de St. Michielsberg al verdwenen was in een regenbui. Stevig doorstappen naar de auto hielp niet; de regen haalde me als snel in.
Een route van 6,6 km, die ik in net iets meer dan 2 uur heb afgelegd.
Een uitdagende route van een behoorlijke lengte.