Lang niet geweest, dus tijd voor een weerzien. En dan ook maar gelijk de zwaarste route de berg op. Extra moeilijk deze keer, want er liggen heel veel stenen los, mogelijk vanwege het recente bezoek door een wandelgroep. Extra voorzichtig zijn dus en goed voelen of je voet voldoende steun heeft voordat je het gewicht naar die voet overbrengt.
Aan het eind van het steile gedeelte ben ik eerst een stuk langs de rotswand naar het Oosten gegaan. Dat is geen onderdeel van de route, maar er zijn prachtige rotsformaties daar en ik wilde weten hoever ik kon komen. Dat bleek nog vrij ver te zijn, want ik ben op een gegeven moment maar gewoon omgedraaid. Niet helemaal ongevaarlijk dit stuk, want de richel langs de rotswand is smal, zanderig en de rotswand is ook niet overal stevig genoeg om je aan vast te houden.
Daarna langs de twee mijngangen het laatste steile stuk omhoog. Dat is echt klauteren over de rotsen. Boven kom je dan bij een mooie Brasia uit. Richting de zee kun je dan landhuis Rondeklip zien liggen.
Boven op de berg heb ik gekozen voor de route langs de zuidelijke rand. Een waar genoegen. Mooie bomen en mooie vergezichten. Echt een plek om tot rust te komen en alles op je in te laten werken.
Aan de meest Oostelijke kant dan weer naar beneden. Bergafwaarts is altijd moeilijker dan omhoog. Je glijdt hier gemakkelijk uit. Op zich geen probleem, want je valt de goede kant uit (grapje).
Omdat de terugweg naar de auto erg saai is, breid ik de route altijd uit met de Seru Kokori. Overigens moet je dan ook eerst een vrij saai stuk lopen voordat je bij de berghelling komt.
Vlak vóór de Seru Kokori ligt nog een lagere heuvel, waar het pad overheen loopt. Je doet dus feitelijk twee hellingen hier. Je komt langs een aantal springschansen voor fietsers. Niets voor mij; ziet er veel te gevaarlijk uit voor mij.
Daarna via de top van de Seru Kokori langs de vele zendmasten en enkele muurschilderingen weer naar beneden richting de auto.
Een route van 5,3 km, die ik in een vrij rustig tempo heb gedaan.