Gisteren sinds lange tijd weer eens de wandeling gedaan naar de Rondeklip berg en daarna de route over de Seru Kokori. Ik verwachtte dat de zweepslag voldoende genezen zou zijn. Het is 6 weken geleden dat het is gebeurd en ik had er geen last meer van. Maar dat bleek vergeefse hoop; de steile hellingen zijn blijkbaar toch nog een te grote belasting voor de beschadigde spier. Dus voorlopig de steile hellingen toch even achterwege laten.
Voordat je bij de middelste opgang komt, ligt er een omgevallen boom over het pad. Op zich geen probleem, want je kunt gemakkelijk over de takken heenstappen. Maar let wel op, want in het nog rechtopstaande deel van de stam zit een bijennest. Zorg dus dat je de boom niet teveel beweegt.
De middelste opgang is behoorlijk steil. Er is een soort trap aangelegd om het naar boven gaan wat te vergemakkelijken. Je komt daarna uit op een soort natuurlijke trap, die eindigt bij een van de mijngangen. Daar ben ik uiteraard weer even binnen gaan kijken. Daarna terug naar het pad; vanaf dat punt moet je recht naar boven. Goed opletten waar de steunpunten zijn, want je hebt hier echt handen en voeten nodig.
Boven aangekomen heb ik de meest zuidelijke route over de top genomen. Dan kom je langs het driehoekspunt en de restanten van de uitkijkpost en barak uit de Tweede Wereldoorlog.
Dan weer naar beneden; ook dat is goed opletten, want het pad is redelijk steil en er ligt veel los materiaal.
Dan naar de volgende uitdaging, de Seru Kokori. Vooral het laatste stuk omhoog is best wel pittig; waarschijnlijk ook omdat je dan al een tijd onderweg bent.
Als laatste volgt dan de steile en glibberige afdaling van de Seru Kokori.
Al met al een route, die zeer de moeite waard is, maar die best wel pittig is.