Dit was een werkwandeling. De route richting Noordkant vanaf Wasserij Korsou wordt weinig gebruikt, dus ongetwijfeld is die na het regenseizoen plaatselijk dichtgegroeid.
Mijn eerste doel is om de korte route weer toegankelijk te maken. Daarna komen de andere routes aan de beurt (Boka Santu pretu, Steenbreker en Landhuis Noordkant en de langere variant van de route aan de beurt.
Vanaf Wasserij Korsou loop ik eerst naar het crematorium. Daartegenover kun je het bos in en dan kom je uit aan het begin van het lange rechte Aqualectrapad. Het eerste stuk van dat pad groeit regelmatig dicht, want er staan behoorlijk wat Wabi's op dat stuk, dus het snoeien begon al snel.
Het pad de heuvel op is goed beloopbaar al moet je goed oppassen om niet weg te glijden.
Boven aangekomen gaat het brede Aqualectrapad verder. Omdat het zo breed is, kun je vrijwel overal om de stekelige planten heen. Dat werd anders na de afslag naar rechts. Mijn route ging daar nog rechtdoor en al snel kom je dan op een minder goed toegankelijk gedeelte. Na het knippen kun je daar nu zonder stekels doorlopen.
Na de afslag naar rechts bij het Shell-paaltje was het pad weer goed vrij van begroeiing.
Het blijft altijd leuk om de Shell-paaltjes en de CPIM-meetpunten langs dit deel van de route te zien.
Verderop langs de route en zeker na de afdaling naar het lagere terras werd de stekelige begroeiing op het pad steeds dichter. Grote wabi's maakten de doorgang zo goed als onmogelijk. Na het knippen is dat nu beter tot aan het punt, waar mijn rug duidelijke signalen gaf dat ik niet meer moest bukken. Toen ben ik gestopt met snoeien, want dan kan ik de op de grond gevallen takken niet meer verwijderen.
Maar ik was er nog lang niet, dus ik ben zo goed en zo kwaad als dat ging door de stekelige struiken gelopen.
Dichtbij waar de Weg naar Playa Canoa loopt liep ik vast. Er was geen pad meer te zien. De woekerplant Beyissima had blijkbaar de route volledig in beslag genomen (zie foto). Ik heb een opening in de Beyissima geknipt en enkele dikke takken weggezaagd, maar kon daarna toch nog niet verder. Via een andere route ben ik uiteindelijk toch op de weg kunnen komen en na teruglopen naar waar het pad eigenlijk uit had moeten komen, kon ik ook van die kant de Beyissima aanvallen. De doorgang is nu weer open, al moet je bukken om erdoorheen te gaan. Goed voor de volgende keer.
Moe, maar voldaan, zoals dat heet, ben ik via de weg weer naar de auto gelopen. Onderweg kwam ik nog de zeldzame grijze variant van de Wabi tegen. Die groeit alleen tegenover de cementfabriek. Ik heb er uiteraard een foto van gemaakt.
Nu eerst beter gereedschap kopen, want mijn huidige heggeschaar voldoet niet en er moet nog veel gebeuren.