Vandaag niet echt een wandeling, maar een test van een door mij nog niet eerder gebruikte foto-techniek. Normaal, als je de zee of ander stromend water fotografeert bij normaal helder licht, 'bevries' je het water, omdat de sluiter maar heel kort open staat. We zijn dat gewend, dus het wordt toch als mooi ervaren. Maar feitelijk zou het beter zijn als het water het effect van in beweging zijn zou laten zien op de foto. Dat kan, maar dan moet je het heldere licht dat het toestel binnenkomt zien te beperken. Dat doe je met een grijsfilter (Neutral density (ND) filter). Daarmee kun je het licht zover beperken, dat je met een veel langer sluitertijd kunt werken. Om de omgeving toch scherp te houden moet je daarvoor normaal een statief gebruiken.
Maar mijn camera (Olympus OM-D E-M1 Mark III) heeft een zogenaamd virtueel ND-filter. Daarmee wordt de sluitertijd teuggebracht tot 1/2 seconde. Vanwege de uitstekende image stabilisation kun je met die sluitertijd met deze camera nog uit de hand schieten. Vervolgens maakt de camera tot wel 15 opnamen heel snel na elkaar en plaatst die over elkaar heen, waardoor een lange sluitertijd wordt gesimuleerd.
Dat wilde ik wel eens uitproberen, dus ik ben richting Playa Canoa gereden en heb daar in de omgeving een aantal testopnamen gemaakt.
Bijgaand het resultaat. Het virtuele filter doet wat het belooft: de rotsen zijn scherp en het water is in beweging en dat zonder gebruik van een statief. Weer wat geleerd.