Gistermiddag heb ik weer eens een van de routes gelopen, die ik in het verleden heb aangeboden als gids. De St. Michielsberg op en dan aan de achterkant weer naar beneden. Tegenwoordig loop ik meestal via de Seru Blandan en dan ga je de St. Michielsberg af. Gistermiddag bleek dat de route de berg op toch best wel pittig is. Ik had voor de variatie weer eens mijn hiking stick bij me om te kijken hoe dat bevalt. Meestal ervaar is die stick als een hinderlijk ding zeker als ik ook mijn camera bij me heb. Deze keer was voor het eerst dat ik het niet hinderlijk vond. Het wordt over het algemeen aangeraden om te hiken met een stick, omdat je dan een derde steunpunt hebt. Ik gebruik in de praktijk meestal gewoon bomen en struiken langs de route als ik extra steun nodig heb.
Er was veel zon dus de natuur liet zich van zijn mooiste kant zien. Veel verschillende kleuren groen, van heldergroen tot dofgroen. Wel is duidelijk dat de droge tijd is begonnen, want er liggen veel bladeren op de grond, een soort herfst in de lente.
Het water in de saliña staat laag genoeg om de dam droog over te kunnen steken. Dat heb ik niet gedaan, maar ik ben wel bij tot aan de verbinding tussen de twee saliñas gelopen om poolshoogte te nemen.
Er stonden weinig flamingo's in de saliña. Ook de gieren heb ik niet gezien. Wel is duidelijk dat minimaal een van de gieren het driehoekspunt als rustplaats gebruikt.
Al met al een wandeling waar ik van genoten heb en die ik iedereen kan aanraden, die van een beetje een uitdaging houdt.