Vandaag was het weer eens de beurt aan een zeer pittige hike, de Rondeklipberg en de Seru Kokori. Twee hoge toppen, allebei meer dan 100 meter hoog, waarbij vooral de klim naar de vlakke top van de Rondeklipberg erg pittig is. Zeker als je de steilste route kiest, zoals ik vandaag gedaan heb. Ook weer om nogmaals te testen of ik voordeel zou hebben van een hiking stick op een dergelijke hike. Zo'n stick levert in ieder geval een extra steunpunt op, maar de vraag blijft of ik dat nodig heb. Ik ben nog behoorlijk stabiel en ik heb nooit de behoefte gehad aan dat extra steunpunt. En zo'n stick hindert bij het fotograferen. Dus ik blijf twijfelen en dat betekent waarschijnlijk dat ik hem voorlopig toch niet ga gebruiken.
Op deze route liggen twee proefgangen voor de fosfaat mijnbouw. Overigens zonder succes. Als werkgroep archeologie hebben we nog twee van deze horizontale mijngangen gevonden en bovenop de berg zijn er ook nog wat dichtgegooide vertikale gangen te zien. Er is dus druk gezocht naar fosfaat.
Boven heb ik deze keer de zuidelijke route genomen. Daarbij kom je langs het driehoekspunt, de vloer van de uitkijkpost uit de tweede wereldoorlog en de restanten van de barak bij dat uitkijkpunt.
De afdaling van deze berg is ook een behoorlijke uitdaging. Ook hier moet je goed oppassen om niet te gaan schuiven vanwege het losliggende materiaal.
Daarna ging ik richting de Seru Kokori, goed herkenbaar door de zendmasten op deze berg. Daardoor wordt hij ook wel verward met de Seru pretu, waarop ook zendmasten staan. Het meest duidelijke voorbeeld van deze verwarring is de toko Seru pretu in St. Catharina.
Het was een pittige tocht, die ik met goed gevolg heb kunnen afleggen. En dat ondanks de warmte van vanmiddag door de windstilte.