Gistermiddag naar Zapateer gegaan.
De vorige keer was me opgevallen dat het pad aan het begin erg drassig was, dus ik hield er rekening mee dat ik mogelijk een andere route zou moeten kiezen. Dat bleek niet nodig. Het pad is (net) droog. De ondergrond is wel nog zo vochtig dat het gras er prachtig groen is.
Ook opvallend is dat een groot deel van Zapateer nog erg groen is. Blijkbaar is er hier een vochtige ondergrond. De droogte is wel zichtbaar, maar een groot aantal planten staat vol in blad. De Palu di lele is mooi groen, evenals de Divi divi en de Kalbas. De Wayacá is altijd groen, omdat hij met zijn penwortel altijd het grondwater opzoekt. Grappig is dat naast een mooi groene Wayacá een volledig kale Takamahak staat; twee vormen van waterhuishouding. De Wayacá, die het grondwater opzoekt, en de Takamahak, die snel zijn bladeren laat vallen om verdamping tegen te gaan.
De dam is droog en mooi groen. Dus ik koos ervoor om een extra lange route te nemen door de dam richting de baseball velden. Dat ging grotendeels goed, maar op één plaats bleek nog water te staan. Daar kon ik met een ruime boog omheen. Wel moest ik door meer dan kniehoog gras. Wel leuk om te doen.
Op andere plaatsen is gebulldozerd met als gevolg dat er letterlijk een puinhoop op het pad ligt. En op somige plaatsen is de stekelige begroeiing zo dicht dat ik mijn snoeischaar uit mijn tas moest halen. Maar ik heb de hele route kunnen lopen.
Het hoger gelegen gedeelte van Zapateer is wel droog; het gras is er verdord, wat weer een mooi contrast oplevert met het lager gelegen groene deel.
Het was erg zonnig, dus de foto's stralen van het zonlicht.