Gisteren heb ik mezelf een test opgelegd om te zien of ik inmiddels weer voldoende fit ben om alle wandelingen aan te kunnen. Ik heb de zwaarste wandeling gekozen aan de oostkant van de brug, de tocht naar de Rondeklip berg (Seru Mandinga) gevolgd door de tocht over de Seru Kokori. Dat zijn twee pittige hellingen en steile afdalingen gecombineerd in één wandeling van iets meer dan 6 km. Bovendien was het de derde wandeling in zes dagen tijd.
Uitslag van de test: geslaagd. Onderweg geen echte problemen en nu de ochtend erna ook goed fit. Dus de lange rustperiode heeft mijn klachten voldoende verholpen om er weer tegenaan te gaan. Wel goed naar mijn lichaam blijven luisteren om een herhaling te voorkomen.
Op de Rondeklip berg heb ik de meest noordelijke opgang gekozen gevolgd door de meest noordelijke route op de berg. Ik vind dat de mooiste route. Prachtige bomen bovenop de berg. Brasia's, die zo mooi gevormd zijn, dat het oerbomen lijken. Ook staat er een prachtige grote Mata Piska en er zijn veel Manzaliña bobo bomen te vinden. Ook voor die bomen moet je oppassen, want je kunt er ook blaren van krijgen bij aanraking met een vochtige huid.
Het pad op de berg is goed aangegeven; toch was het me de vorige keer hier gelukt om verkeerd te lopen, waardoor ik een heel nieuw deel had opengeknipt. Deze keer ben ik in een keer goed gelopen.
Na de Rondeklipberg loop ik dan altijd met een boog naar de Seru Kokori, de berg met de zendmasten, toe. Vaak kom ik in de buurt van die berg geiten tegen. Deze keer was dat niet anders, maar het waren er wel heel veel deze keer. Ze liepen een route, die voor een deel steeds mijn route kruiste. Goed oppassen voor de grote bok in het gezelschap, maar de geiten gingen steeds goed opzij. Boven op een heuvel trof ik de eigenaresse van de geiten aan.
De beklimming van de Seru Kokori ervaar ik altijd als aanzienlijk vermoeiender dan die van de Seru Mandinga. De helling is minder steil, maar wel aanzienlijk langer. Bovendien speelt mee dat ik dan de Seru Mandinga al heb gedaaan.
De afdaling van de Seru Kokori is heel risky. Het is een steil zandpad met veel losliggend gruis, dus je glijdt heel gemakkelijk uit. Ik ben altijd blij als ik weer zonder vallen beneden aankom. Dat is ook deze keer weer gelukt.
Een prachtige wandeling, maar wel een met een aantal flinke uitdagingen.