Gisteren ben ik weer eens naar Landhuis Noordkant gegaan vanaf Korsow wasserij in Brievengat. Met name het gedeelte van de route vanaf het Shell paaltje verder naar het Noorden wordt weinig gebruikt. Het pad is overigens nog goed bruikbaar, maar smal en je moet goed opletten met de stekelige begroeiing naast het pad. Mijn ervaring is dat de takken minder buigzaam zijn dan eerder dit jaar en dat betekende dan ook een aantal flinke krassen op mijn armen. Maar, al met al nog goed te doen. Aangekomen bij de restanten van de steenbreker moest ik even zoeken naar het vervolg van het pad om beneden te komen bij het schietterrein. Daarbij komt je ook langs het wrak van een bus. Altijd rijst dan de vraag hoe zo'n bus hier in de mondi terecht komt.
Het schietterrein is inmiddels al lange tijd verlaten.
Daarvandaan is het nog een klein eind over een breed zandpad naar het landhuis.
Zoals ik ook de vorige keer al constateerde is de staat van het landhuis erbarmelijk. Van de magazina is het dak inmiddels volledig zonder dakpannen. Van het landhuis is het grootste deel van het dak ook niet meer intact. Binnen is het niet echt veilig, want je weet nooit wanneer de volgende balk naar beneden komt. Een triest gezicht.
Maar ja, wie wil hier komen wonen? Je zit overal ver vandaan. Wel lekker rustig, maar erg afgelegen. Dus is er geen belangstelling voor het landhuis en het onderhoud ervan.
Daarna weer dezelfde weg terug tot bij het Shell-paaltje. Vanaf dat punt volg ik de normale Noordkant-route.
Ik moet hier binnenkort weer eens komen met de heggeschaar, want het pad heeft weer wat onderhoud nodig. De wabi's groeien goed ondanks de beperkte hoeveelheid regen.
Het was de bedoeling om de door mij geknipte route door het bos te volgen, maar het beginpunt daarvan was niet meer te vinden. Recent stond hier water vanwege een verstopping in de afvoerleiding van het industrieterrein richting zee. Als gevolg daarvan is de begroeiing uitbundig gaan woekeren. Het begin van het pad was aangegeven met een plastic balk op de grond; die ligt nu ongetwijfeld onder de begroeiing. Daar kwam nog bij dat er een overvloed aan bijen in de Beyissima-bloemen zat. Ik heb een tijdje geprobeerd daaromheen te gaan, maar uiteindelijk had ik geen andere keus dan me een weg te banen door de bijen. Dat is gelukkig goed gegaan. Als ik met de heggeschaar kom voor onderhoud, moet ik een ander tijdstip kiezen, waardoor er minder bijen zijn in dit stuk.
De route door het bos is nog steeds te volgen via de blauwe strips van afplakband. Het is wel goed opletten, want het pad wordt niet gebruikt en het is dus geen duidelijk zichtbare looproute op de grond.
Deze keer ben ik bij het zitje langs de weg tegenover de cementfabriek de asfaltweg op gegaan om een klein stukje af te snijden.
Al met al toch nog 8.8 km en dat tijdens dit warme weer.